Founder of Akademik Çocuk | Psychologist
Rabia nefesiyle buğulanmış camlarda
Çocukların kaleminden
Göğün mavi
Bulutların beyaz
Ormanların yeşil
Olduğunu anlayarak
Ve hüznümü oluk oluk damlatarak parmaklarıma
Karanlıkları kanatarak
Peygamber çiçekleri ekiyorum
Yeni bir dünya çiziyorum
Camlar, rüyalar üflediğim boş tuval
Yeni bir dünya kuruyorum
Gecenin koynuna salıncaklar
Çağ biz gri kulelere mecbur etti…
Oysa kurtuluşumuz “topraktan kubbeler ‘de…
1.
Çağın adamı olmadık,
Kalamadık çağın dışında da.
Ortalarda bir yerdeyiz.
Bir heyulanın,
Bir bilinmezin içine düştük.
Arafdayız..
Toprak aynada yağmur damlacıkları
Anılmaya değer değildim uzun zamanlar
Ruhundan üfledi bana aşk
Şiir üfledi bana ruh
Aşk veya şiir
Şiir veya ruh
Gökyüzü benim mabedim
Yıldızlar mihrap
Zeytin dalları, incir çekirdeği
Baktığım her yerde Râb
Ambalajlanmış dünyanın
Parlak atıklarından
Kaç kurtar kendini çocuk.
Gri kulelerden in aşağıya
Çamura değsin parmaklarına
Topraktan kubbeler yap çocuk.
Kör kuyulardan çık dışarı
Yık mavileri işgal eden beton çatıları
Kaldır başını göğe bak
Bulutlara salıncaklar kur çocuk.
Bahçemizde Tanrılar
Çelik-çomak oynuyor
Susuyoruz biz
Ve Allah bizi görüyor…
Sanayi devriminin günahı sırtımda
Yazdan kalma,
Kardan hayaller kuruyorum
Acı çiçek açtı bağrımda
Doğunun mahzun çocuğuyum
Hey bayım!
Bak göğümüz yine petrol mavisi
Bebekleri öldürmeyen kurşunlar,
hala icat edilmedi mi?
Bir avuç demokrasi dök,
kanlı avuçlarıma ey uygarlık!